Binnenkort start het Europees Kampioenschap voetbal in Duitsland. Je kunt geen radio of tv aanzetten of er wordt terug gekeken naar het E.K. in 1988. Natuurlijk omdat we toen voor de eerste keer Europees kampioen werden. Met het huidige elftal moet dat nu weer kunnen… Maar dat zeggen we bij elk EK of WK.
In 1988 was ik erbij!
Als verstokte roker deed ik mee aan een wedstrijd van de Weduwe van Nelle. Maak een slagzin af en win een kaartje voor de wedstrijd Engeland – Nederland in het Rheinstadion Düsseldorf. Groot was mijn verbazing dat enkele dagen later een envelop in de brievenbus lag met een uitnodiging van de Weduwe van Nelle. Ik mocht mee!! Vliegen met de Dakota van de Dutch Dakota Association (DDA), een wereldberoemd vliegtuig.
Woensdag 15 juni 1988
Ik meld me om 8:00 uur op Schiphol, het oude Schiphol wel te verstaan. Hier vandaag vliegen de privé jets en is er plek voor de DDA. Natuurlijk ben ik te vroeg en langzaam druppelen de overige prijswinnaars binnen. Vanuit Amsterdam ben ik natuurlijk zo op Schiphol, twee wat oudere heren komen uit Limburg en zijn om kwart over vijf van huis gegaan. De Weduwe had ze in contact gebracht omdat een van de heren geen rijbewijs had.
Iedereen wordt voorzien van een, door de Weduwe zelf geselecteerde, das, muts en vlag waarna de piloot uitlegt wat de bedoeling is. Aan boord is geen toilet, een soort van emmer achter een gordijn is alleen bedoeld voor extreme noodgevallen. Er zijn twee stewardessen aan boord maar er is geen catering, neem snel nog een kop koffie! De twee piloten zijn in het dagelijks leven luchtverkeersleider en testpiloot en er gaat een boordwerktuigkundige mee voor eventuele problemen onderweg, we gaan vol vertrouwen richting de Dakota. Buiten maken we een mooie groepsfoto en klimmen via een klein laddertje het vliegtuig in. Ondanks dat het binnen klein is hebben we meer beenruimte dan in de meeste andere vliegtuigen.
Een van de piloten geeft een korte uitleg over de krappe cockpit. Er is geen radar aan boord, met een nieuwe ANWB wegenkaart op schoot vliegen ze via de snelwegen naar Düsseldorf. Het is ongeveer twee uur vliegen maar we maken hier en daar een omweg, zodat we de huizen van enkele passagiers kunnen bewonderen. Natuurlijk is vliegen boven Amsterdam Noord net niet mogelijk…. We verplaatsen ons naar het begin van de startbaan, hier zullen de motoren enkele minuten vol gas moeten draaien zodat ze op de juiste temperatuur komen voor de vlucht. De olie die hierbij uit de motoren lekt is volgens de, al jaren gepensioneerde, boordwerktuigkundige onvoldoende om je zorgen over te maken. Ik vraag me af bij hoeveel gelekte olie dit wel een probleem gaat worden. Als we na een paar minuten over de startbaan denderen en de motoren een ongelofelijke herrie maken stijgen we eindelijk op, de motoren maken veel minder lawaai en praten is weer mogelijk. De piloot legt uit hoe we zullen gaan vliegen, met enkele kleine uitstapjes hier en daar, vliegen we eerst naar Eindhoven. Een collega gaat met pensioen, kunnen we die even uitzwaaien!
Het is “tikkerig weer”, de zon verwarmt de aarde en het water. Omdat het water eerder is opgewarmd zorgt dat voor kleine luchtzakken. De eerste twee medereizigers zoeken snel de kots zakjes op, de stewardessen wijzen nogmaals op de emmer achter het gordijn. De vlucht gaat voorspoedig, het is mooi weer en we vliegen niet hoger dan 3.000 voet. Ik geniet van het uitzicht. In de buurt van Eindhoven vertelt de Piloot dat ze toestemming hebben gevraagd voor een zgn. Fly-By maar dat dat is geweigerd. Maar we gaan het toch doen!!! Langzaam stijgen we boven de 3.000 voet, de druk op de oren neemt behoorlijk toe. Dan maken we een ruime bocht en duiken naar beneden, ik schrik me rot maar de piloten hebben lol voor tien!! We scheren vlak langs de verkeerstoren, voor een van de ramen staat de aanstaande pensionado! Ik kan de sproeten op zijn neus tellen. We maken weer een ruime bocht en stijgen weer naar 3.000 voet, richting Sittard dit keer. De twee wat oudere heren kijken elkaar aan, dik twee uur auto rijden, anderhalf uur vliegen en ze zijn weer thuis. Niet veel later landen we op het vliegveld van Düsseldorf.
Er begint wat wedstrijd spanning te komen, we zijn nu zo dichtbij het stadion. Maar wel veel te vroeg. Omdat de verkeersleiding niet weet of we een Privé- of commerciële vlucht zijn, zoeken we zelf maar een plekkie op het vliegveld. De piloten vinden een plekje vlakbij het douane kantoor. Scheelt weer lopen. Alleen zit het kantoor op slot. Dus ook geen toilet… Na enige tijd komt er een touringcar aanrijden. De chauffeur komt vragen of we uit Holland komen. We leggen in ons beste Duits uit dat we wachten op de douane. Hoeft niet hoor zegt de chauffeur en wijst naar een gat in het hek. 10 minuten later zitten we allemaal in de bus. Als we twee minuten onderweg zijn worden we opgewacht door twee motoragenten. Eén voor en één achter de bus worden we snel naar het stadion gereden. Düsseldorf is in tweeën gedeeld, wij blijven in het oranje gedeelte en kunnen dus onmogelijk met de Engelsen in contact komen. Er is zoveel politie op de been, beide supporterskampen worden gevreesd. Omdat we zo vroeg zijn staan er nog geen andere bussen op de grote parkeerplaats. De, inmiddels omgeklede, stewardessen toveren uit het niets broodjes, bier en frisdrank! Een uitgebreide lunch. Langzaam vult de parkeerplaats met bussen uit heel Nederland, een mooi gezicht. Anderhalf uur voor aanvang van de wedstrijd gaat het stadion open.
Voor we naar het stadion gaan lopen krijgen we allemaal ons plaatsbewijs. We zitten niet allemaal in hetzelfde vak, voor mij geen probleem maar een van de oudere Limburgse heren schrikt hier toch wel van. Hij is behoorlijk onder de indruk van de massa Oranje supporters en de overal aanwezige politie. Samen lopen we het stadion in. De oproerpolitie staat met knuppels en donkere zonnebrillen ons op te wachten. Natuurlijk worden we gefouilleerd. Mooie plaatsen op de hoofdtribune. De 68.400 toeschouwers zijn keurig verdeeld in het stadion, half Oranje en half Engels wit!
Oranje wint met 3 – 1!!
Drie doelpunten van Marco van Basten!!
Ongekend!!
We schreeuwen, zingen, hossen, huilen!!
Het is te mooi om waar te zijn!!
Na het laatste fluitsignaal komen weer een beetje tot ons zelf. Mijn Limburgse medesupporter heeft tranen in zijn ogen en een hele schorre stem. Nog nooit zoiets meegemaakt zegt hij zachtjes. Ik eigenlijk ook niet! Wat was dit mooi! Rustig lopen we terug naar de bus, waar het hossen en zingen nog wel even door gaat. Wat een feest!! Onze Duitse chauffeur denkt er anders over en wil hier weg. Nou dat duurt dus nog wel even!!
Op het vliegveld aangekomen kruipen we weer door het gat in het hek en nemen plaats in de Dakota. Iedereen is nog behoorlijk onder de indruk van wat we meegemaakt hebben. Maar eenmaal in de lucht komen de verhalen over de wedstrijd, wat we meegemaakt hebben in het stadion, hoe goed Marco was. Voor we het weten gaan we landen op Schiphol. De piloten krijgen toestemming om een rondje te taxiën over het platform. Of iemand een vlag heeft vraagt de piloot. Samen met de boordwerktuigkundige wordt het noodluik opengemaakt. De piloot gaat op mijn schouders staan en steekt zo een meter boven de Dakota uit. De Oranje vlag trots omhoog houdend!! Als we stilstaan en de motoren zijn uitgezet, bedanken de piloten ons voor een geweldige dag!! Ook wij zijn blij maar voelen nu ook de vermoeidheid. Onze Limburgse vrienden willen eigenlijk wel naar huis, weer 2,5 uur auto rijden.
Zaterdag 25 juni 1988: Finale Europees Kampioenschap
Nederland – Sovjet Unie 2 - 0
Zondag 26 juni 1988: Huldiging Europees Kampioen Nederland
Heel Nederland is onderweg naar Amsterdam: Oranje wordt gehuldigd op het Museumplein. Maar eerst een rondvaart door de Amsterdamse grachten. Wij vinden een mooi plekje op de Brouwersgracht.
